Prolog

soundtrack 

- Czy ty zawsze musisz na mnie podnosić głos? - zapytałam tym razem już nieco łagodniejszym tonem. Nie chciałam go denerwować i narażać siebie na niebezpieczeństwo. Ze strony fizycznej, jak i psychicznej. Nie wytrzymałabym tego po raz kolejny. Byłam za słaba. Jestem za słaba. - Czy nie możemy jak normalne małżeństwo porozmawiać na spokojnie? - dodałam drżącym głosem. Jego postura zbliżała się do mnie powoli. Błagałam w duchu, aby zatrzymał się w połowie drogi ode mnie i zamarł. Nie prosiłam o wiele. Chciałam po prostu móc żyć ze świadomością, że jednym niewłaściwym słowem mogę wszcząć awanturę na wagę II wojny światowej. Jego ruchy to bomby, jego słowa to pociski skierowane wprost na mój płat czołowy. Przemieszczają się powoli w okolice skroni. W końcu słyszę strzał. Opadam. 

- My jesteśmy przecież normalnym małżeństwem. - mówił sycząc. Jego twarz odznaczała się w barwie ciemności. Mogłam idealnie dostrzec zarysy jego twarzy i błękitne oczy, które kiedyś kochałam całym sercem i uważałam za dar dla mego życia. Teraz odczuwam tę znaczącą różnicę i żałuję, iż tamtego wieczora, przy blasku księżyca, niedaleko brzegu Dunaju powiedziałam mu "tak". - Tylko ty nie potrafisz się dostosować do moich zasad. Gdybyś trzymała się moich reguł tej rozmowy by nie było. - parsknęłam ironicznym śmiechem. Czułam, że on w ogóle nie rozumie sensu wypowiedzianych przez siebie słów. Jakich zasad? Od kiedy małżeństwa mają zasady? Myślałam, że zawsze opierało się to na wzajemnym poszanowaniu, miłości i szczerości. Najwidoczniej się myliłam. On wynalazł nowy etap w małżeństwie: zamiany pary kochających się ludzi w niezdyscyplinowanych uczniów, którzy muszę kierować się w życiu tylko jakimiś numerkami zaczynającymi się od "nie wolno". A ja pobiłam wszystkie rekordy, bo mi nie wolno robić nic, prócz siedzenia w domu. - Z czego się śmiejesz, co? Pogarszasz swoją sytuację. - zbliżył się do mnie dużym krokiem. Poczułam jego oddech blisko mojej klatki piersiowej, a zapach wody kolońskiej roznosił się wokoło. Z jego twarzy pałała nienawiść do mojej osoby. Chora nienawiść, bo noce wyglądały zupełnie inaczej. Wtedy pojawiał się uśmieszek, a do mego ucha kierowały się słodkie słówka. Cham. 

- Z czego? Ty się pytasz z czego? Z tego, iż ja, jako "wolna" osoba postawiłam się tobie, panu i władcy mojego świata, a teraz dostaję za to opieprz. Z tego się właśnie śmieję. Że żyję jak w kolonii karnej. Nic nie mogę zrobić, nic nie mogę zobaczyć, nic nie mogę dotknąć bez twojej zgody!

- Robię to dla twojego dobra, Aimee. Nie chcę, abyś spotykała się ludźmi z niższej strefy. Chcę, żebyś była taka jak ja. Miała postawione swoje cele i je spełniała. 

- Ty sobie chyba żartujesz! - obróciłam się od niego i miałam już wyjść, ale on złapał mnie za ramię i przyciągnął do siebie. Poczułam przeszywający całe przedramię ból. - Możesz mnie puścić? 

- Nie. - odparł z ty m drwiącym uśmieszkiem na twarzy. - Moja kobieta nie będzie mi się sprzeciwiać. 

- Jestem twoją kobietą tylko wtedy, kiedy jesteś napalony.

- Nie, jesteś moją kobietą przez całe życie. I zapamiętaj, jesteś w moim domu, gdzie panują moje zasady. Dopóki tu mieszkasz będziesz robiła to, co ja ci każę. - wyrwałam się z jego uścisku. 

- W takim razie ja się stąd wyniosę. - powiedziałam z założonymi rękoma. 

- Nie ma nawet takiej opcji - potrząsnął mną. Z moich oczu pociekły łzy. Bałam się go. Bałam się jego głosu, bałam się jego oddechu, bałam się jego dotyku. Jego całe ciało to mój największy koszmar. - Nie masz prawa mi się sprzeciwiać. Przegięłaś tym razem, rozumiesz? Wcześniej ci darowałem pewne rzeczy, bo byłaś jeszcze młoda, ale teraz? Zapomnij, jesteś już dorosłą kobietą i musisz zachować klasę, której ja cię nauczę. Masz zakaz wychodzenia z domu, jasne? Jutro rano jadę na spotkanie, a ty w tym czasie masz posprzątać, yhy? Po południu przychodzi mój kolega z firmy z żoną, a ty masz zgrywać kochającą mnie kobietę, ale to chyba nie będzie trudne, bo mnie kochasz. Prawda? - zamilkłam. Poczułam, jakby ktoś zaszył moje usta grubą nicią. Nie mogłam nic z nich wydobyć. - Kochasz mnie? - zbliżył się do mnie. Dzieliło nas dosłownie kilka milimetrów. Brzegi jego ust dotykały płatków moich uszu. Dotknął ich, lekko ugryzł. Miałam ochotę zwymiotować. Jego prawa dłoń spoczęła na moim obojczyku. Zataczał na nim niewielkie kółka. - Kochasz? - coraz mocniej go dotykał. W końcu, zaczął się zniżać..błądził swoimi ruchami coraz niżej..Nie mogłem do tego dopuścić. 

- Kocham. - powiedziałam zdecydowanie, chociaż nie było to prawdą. - Kocham cię najmocniej na świecie. - uśmiechnął się szeroko. Oto mu chodziło. Aby mnie poniżyć. Zniżyć do jego poziomu. On doskonale znał prawdę i wiedział, ile będzie mnie kosztowało kłamstwo. Ile bólu. 

* * * 

Następnego dnia obudził mnie dzwonek telefonu. Ostra muzyka, ciężkie brzmienia. Zupełnie nie pasowały do mojego stylu. Czy ktoś mi grzebał w komórce? Sięgnęłam po urządzenie, jednak nie dostrzegłam na nim żadnej wiadomości. Zeszłam po schodach na dół i zobaczyłam, iż iPhone Tom'a leży na stoliku kawowym. 

Kretyn.

To on wydzwaniał. Spojrzałam na ekran. Jego matka. 

Zołza. 

Nie miałam zamiaru odbierać. Na dobrą sprawę była jeszcze gorsza niż on. Samolubna, gardząca słabszymi i biedniejszymi. Mnie też na początku nie akceptowała. Potem już musiałam to znieść, ale chyba ucieszyła się na widok tego, co zrobił ze mną jej synek. Poddaną jego władzy. Człowieka bez praw. Niewolnicą własnego życia. 

Obeszłam cały dom i doszłam do wniosku, że Tom'a nigdzie nie ma. Mieszkaliśmy na zupełnym odludziu, jakieś pięć kilometrów od Wiednia, wokół majestatycznego pogórza. Mieliśmy doskonały

 widok na góry. Z okna naszej sypialni można było dostrzec nawet jedną ze skoczni. Często, kiedy on gdzieś wychodził siadałam na parapecie i przyglądałam się tym ludziom. Szczęśliwym ludziom. Jednoczącymi się ze sobą. Też chciałabym kiedyś tam być. Poczuć się wolna i szczęśliwa, jak oni.

Zdecydowałam, że to jedyna szansa. Cóż, chyba zjesz sobie obiadek sam, Tom. Wbiegłam do pokoju i wyciągnęłam z ogromnej szafy wszystkie możliwe walizki. Ułożyłam je otwarte na łóżku i zaczęłam wkładać do nich wszystkie możliwe ubrania. Następnie przeszłam do łazienki i wszystkich kosmetyków. Zabrałam również moją gitarę. 

Pewnym krokiem opuściłam mieszkanie i ruszyłam przed siebie.Poczułam się wolno i niezależna. Poczułam się jak księżniczka, która uciekła z zamku. W długiej sukni biegnąca przed siebie w tym ciemnym świecie. Dopiero wtedy, kiedy wyrzuciłam klucze do pobliskiego stawku, zorientowałam się, że nie mam gdzie się podziać. 

---------------------------------------------------------------------------------

Mamy za sobą już prolog. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. 

Nie ma zbyt dużo elementów dot. skoków, ale potem to się zmieni. :) 

Zapraszam do komentowania^^